Радомскі Сяргей Вікенцьевіч
Афганістан... Часцей за ўсё людзі ўспрымаюць гэтае слова не як геаграфічную назву, а як назву кровапралітнай вайны, якая забрала з сабой шмат маладых жыццяў. Для тых, хто служыў у тыя часы, Афган - гэта частка іх лёсу. Давялося пабачыць жудасныя малюнкі вайны і нашаму земляку Сяргею Радомскаму, ураджэнцу вёскі Лявонавічы.
Пасля заканчэння сярэдняй школы юнак ад ваенкамата прайшоў вадзіцельскія курсы на грузавы аўтамабіль пры Казлоўшчынскім вучылішчы, пасля чаго паступіў у Бабруйскі сельскагаспадарчы тэхнікум на спецыяльнасць "Тэхнік-будаўнік".
- Я не дарэмна абраў менавіта гэтую спецыяльнасць. Мой бацька працаваў будаўніком, таму я меў паняцце, сам спрабаваў штосьці рабіць, - расказвае мой субяседнік.
У 1986 годзе Сяргей закончыў навучанне, але папрацаваць па прафесіі яму не давялося ні дня. Калі ён пайшоў знімацца з уліку ў ваенкамат, атрымаў павестку ў армію. Прызвалі юнака ў Чырвонасцяжную сярэднеазіяцкую акругу, пагранічныя войскі. Спачатку праходзіў службу ў вучэбцы, пасля быў вадзіцелем грузавога аўтамабіля ў аўтароце, узводзе забеспячэння Пянджскага пагранічнага атрада. У абавязкі ўваходзіла транспартыроўка грузаў па за-ставах, пасля ездзіў у калонах з грузамі па гарачых кропках.
Сяргей Радомскі з саслужыўцамі на грузавіках, гэта былі ў асноўным "Уралы" і "Зілы", дастаўлялі на кропкі дровы, паліва, боепрыпасы. Калі ехалі на кропкі, збіралі максімум транспарту. Калоны суправаджалі БМП, БТР, з паветра прыкрывалі верталёты Мі-8 і Мі-24.
- Калоны часта абстрэльвалі, асабліва пярэднія машыны. Каб захаваць жыццё астатнім, у кабіне машыны знаходзіўся толькі вадзіцель, які гінуў у першую чаргу. Асабліва цяжка было перасоўвацца ў сухое надвор'е. Тады асфальтаваных дарог амаль не было, у асноўным пясчаныя. У машыны, якая ішла першай, была лепшая бачнасць, астатнія рухаліся амаль усляпую. Калі па-дымаўся пыл, машыны рухаліся па ліхтарах пярэдніх. Галоўным было даставіць груз за больш кароткі тэрмін, хутка разгрузіць машыны і вяртацца, бо калі рухалася вялікая калона, ішло хуткае апавяшчэнне і пачынаўся абстрэл. Здаралася, што грузы дастаўлялі тыдзень. Тады прыходзілася начаваць у машынах, або на зямлі ў палявых умовах. Не хочацца нават і ўспамінаць. Гэтыя ўспаміны - боль у сэрцы кожнага, хто ваяваў, - расказвае Сяргей Радомскі.
Літаратура:
Лях,Г. Дарога сапраўднага мужчыны/ Ганна Лях // Перамога. - 2008. - №15. - 23 лютага. - С.3.
Ступчык,Н.Прайсці вайну і вярнуцца/Н.Ступчык; фота // Перамога. - 2010. - №14. - 20 лютага. - С.2.
